Osioł ze Shreka

Dagi

Ale popatrzcie, wypiszemy to wszystko co nas trapi, klikniemy "wyślij", będziemy czuć niejaką ulgę, że wyrzuciliśmy to z siebie i jednocześnie radość, że ktoś o tym wie, ale nie będzie nam współczuł - układ idealny! Ewentualnie potem ktoś może po prostu do tego momentu skasować wszystkie posty, albo założymy nowy temat a potem go usuniemy, o.

D'ark

O! Dobry pomysł! Kto zaczyna?

Kay

Na pewno nie ja...

D'ark

Hmm bylo to pomysł Dagi, wiec wal Dag

Dagi

Ekhm... ale wszyscy się zgadzają, tak?

Kay

Dagi

D'ark, Alexandra, Dorve, Avis?

D'ark

Alexandra

Alexandra wybywa w piatek i nie pokaze sie do rozpoczecia roku szkolnego wiec...
z tym zgadzaniem to niekoniecznie bedzie mnie dotyczyc

Dorve

No.... chyba.... TAK, ale ja OSTATNIA

D'ark

Ja przed Dorve czyli przed ostatnia... zauważyłyście, że Fiona nas na jakiś czas opuściła?

Dagi

No to chyba wszystkie się zgadzamy.

Mój problem był Problemem tylko przez pewien czas. Denerwował mnie cholernie, o czym czasem wspominałam na forum, ale teraz wszystko jest w porządku. W czym on tkwi? Moja Rodzicielka wyjechała do Niemiec trochę zarobić - wróci za trzy, cztery miesiące - i zostałam z Bratem i Tatą w domu. Piorę, prasuję, sprzątam, gotuję, myję naczynia, piekę, robię zakupy, wynoszę śmieci, spłacam rachunki... W tym wszystkim doceniam też Mamę, że zawsze znajdywała czas, by ze mną porozmawiać, pośmiać się - i tego brakuje mi chyba najbardziej. Przez pewien czas nie wychodziłam na dwór, by to wszystko jakoś sobie ułożyć. Teraz, pomimo, że na dworze rzadko kiedy bywam (jeśli w ogóle bywam), jakoś już mi się wszystko ułożyło i zwaliłam część obowiązków na resztę. Nie ma co złego, co by na dobre nie wyszło - umiem teraz wszystkie "duperele" związane z prowadzeniem domu, włącznie z gotowaniem i pieczeniem ciast.
Szkoda mi jedynie zmarnowanych wakacji. Nigdzie nie wyjeżdżam, zamiast iść na basen robię obiad i choć inni o mnie nie zapominają, ja często zapominam o świecie zewnętrznym. Jak to będzie, gdy dojdę do września? Chyba już wszystko tak sobie poukładałam, że będzie ok.
Dobrze, że znalazłam swoją pasję. Cieszę się, gdy wystukuję w klawiaturę kolejne wyrazy, gdy słucham relaksującej dla mnie muzyki, gdy bawię się z Szyszkiem, gdy oglądam zdjęcia i czytam poradniki od fotografi, gdy przeglądam blogi... Teraz muszę cieszyć się każdą chwilą relaksu, bo tych nie mam zbyt wiele.
Kolejne problemy są smutne, ale nic nie mogę na to poradzić. Chyba nie ma sensu ich wypisywać, bo nie dotyczą bezpośrednio mnie, ale mimo to siłą rzeczy jakoś muszą wpływać na moje życie i spojrzenie na świat.

Jak widzicie, ze mną nic strasznego nie ma. Co prawda bez jakiś czas chodziłam zła jak osa, ale teraz wszystko pogodziłam ze sobą.

A Wy? Jakie macie problemy? Alexandra, D'ark, Kay, Avis, Dorve?

Alexandra

ja mam problemów wiele
o większości nie myśle... a przynajmniej sie staram

największym problemem jest/była moja siostra...
jest egoistką jakich mało
uważa sie za ideał
,a mi do walki z nią brak sił
jest starsza... przez to mądrzejsza, fajniejsza itp
przez nią jestem jaka jestem... latami gdy ona miała problemy absorbowała nimi rodziców ,a ja ?
zostawałam sama ze swoimi problemami, bo widząc jak sie inni przejmują moją siostrą nie chciałam im jeszcze zmartwień dokładać
teraz nawet najmniejszy problem... zwykłą kłótnia z siostrą czy z mamą powoduje, że zaszywam sie w pokoju i płacze
tak jak małe dzieci
bo chwilami czuję, że naprawdę brak mi sił

dodatkowo szybko musiałam stawać na wysokości zadania i umieć wszystko robić, być naj
czemu ? by nie odstawać od siostry...
chora ambicja pozostała mi do dziś
a i tak siostra zawsze powtarzała, że jestem beznadziejna

i od tego zaczyna sie cała masa moich innych problemów...
bo gdybym nie miała takiej siostry nie byłabym tak agresywnie nastawiona do ludzi jak jestem...
u mnie zazwyczaj jest tak, że jak ktoś choćby zna moją siostre i mówi do niej cześć to dla mnie jest już wrogiem
bo siostry nie umiem inaczej traktować jak wroga

D'ark

U mnie problemy=kompleksy
Zaczęło się to gdy byłam jeszcze małym dzieckiem. Koledzy i koleżanki na podwórku nie pozwalali mi się ze sobą bawić, bo zawsze byłam ta mniejsza, brzydsza i w ogóle. Nie słuchałam tej samej muzyki, nie czytałam tych ich pisemek... bo gdy tylko dziewczyny z mojego podwórka nauczyły się czytać to pierwszą lekturą było Bravo. Byłam po prostu inna. Wszyscy mnie "gnoili". Pewność siebie szlag trafił.
W szkole mi tego bardzo brakuje. Jestem agresywna dla ludzi. Nie lubią mnie zbytnio w szkole. Poza tym jestem córką nauczycielką, co w tym zadupiu piętnuje nienawiść.
Wszyscy ode mnie czegoś oczekują, chcą abym była idealna. Mam teraz spore kompleksy. Nie umywam się do moich koleżanek, które są naj.
Wiecie, czasem chcę umrzeć. Presja naciskana na mnie nie pozwala mi prawidłowo funkcjonować... przez te cholerne lata dzieciństwa. Nikomu nie chce się zaakceptować mnie takiej jaka jestem. Wszyscy mają prawo mieć wady... ja jakimś trafem nie

Kay

Moim problemem są ciągłe lęki.
Boje się, że to co zaczęło się niedawno i jest cudownym przeżyciem, zaraz skończy się z wielkim hukiem i pozostawi po sobie bolesne rany, które będę cały czas na nowo rozdrapywać.
Boje się odpowiedzi na jeszcze niezadane pytanie. Jeżeli usłysze "NIE" strace przyjaciół; jeżeli "TAK" pociągniemy to dłużej, ale i tak będę mieć świadomość, że męczymy się w tej symbiozie. Nie chce o to pytać, ale muszę. Muszę, ale nie chcę.
I w końcu muszę nauczyć się przełykać swoją dumę.