Osioł ze Shreka

D'ark

Ale fakt. Kay się nie da nie lubić i są na to dowody

Kay

Oj da się, da...

Dagi

Też często to słyszę. "Ciebie nie da się nie lubić". Wg mnie to jedno z bardziej bezsensownych zdań. Jestem wredna, złośliwa, sadystyczna etc. Anioł z rogami.

Kay

A ja mam ślady po skrzydełkach i złamaną aureolkę

D'ark

Nie o to chodzi... Kay ma w sobie takie COŚ co wyróżnia z tłumu i przyciąga jak magnez... u niej to cięty język i...eee... nie wiem co jeszcze ale sie coś jeszcze znajdzie. Kay przyciąga (jako koleżanki oczywiście) nie tylko dziewczyny ale także i chłopców. Obie mamy tego samego przyjaciela, ale do Kay odnosi sie zupełnie inaczej niż do mnie. Widać że lubi ją zdecydowanie bardziej

D'ark

Oto dowód

Kay

A to, że inni nie potrafią rozróżnić przyjaźni od... yy... zauroczenia, to dosyć nieistotny szczególik.

I dla mnie czystą głupotą (a nawet głupotą na resorach!) jest mówienie, że ktoś lubi kogoś bardziej. Przecież skoro mówi się o przyjaźni, to jasne jest, iż lubi się oboje przyjaciół po równo, prawda?

A tak poza tym, zauważyłyście może, że te osoby, którą są bardziej... ostre...?, indywidualne, niedostępne zbierają wokół siebie więcej osób, niż ci mili i serdeczni?

Dagi

Nie, Kay. Tego nie zauważyłam.

Albo powiem inaczej: z początku jest fajnie, extra, super... Ale z czasem (czasem, podkreślam!) okazuje się, że z tą, co ma ostry język, porozmawiać nie da się na zwykłe tematy nie słysząc zgryźliwych uwag. Ma się dość. Szuka się przyjaciół i okazuje się, że wszyscy starają sie być tacy "cool".
I okazuje się, że jesteś całkiem sam. Samiusieńki.

Kay

Przecież tak naprawdę każdy jest sam. Samiusieńki z własnymi problemami, o których czasem po prostu nie można powiedzieć najbliższej osobie. Z uczuciami, którymi czasem nie chcemy się dzielić.

Kitka... · Gość

To święte słowa. Czasem duszę coś w sobie ale nie mogę o tym nikomu powiedzieć. Nikomu. To jest okropne uczucie. Ale jeśli powiedziałabym nawet najbliższemu przyjacielowi/przyjaciółce, to zapewne spotkałabym się ze stanem odrzucenia.

Kitka... · Gość

Wy też macie czasem takie coś, że w głębi duszy staracie się działać według swoich święcie ustalonych zasad, ale jeżeli druga osoba niekoniecznie je akceptuje, odrzucacie je? Taka pewnego rodzaju presja...

Dagi

SAmotnym można być z wyboru lub z przymusu, to też należy zaznaczyć.

Nie wiem, jak to jest, gdy czujesz sie źle i nie masz komu się wygadać. Po pierwsze, mam kilka osób, które zawsze mi pomogą. Po drugie, nie jestem osobą, która się zwierza. Tłamszę to w sobie, nikomu o niczym nie mówiąc, zaszywam się jak zranione zwierzę, by inni mnie nie widzieli. Dopiero, gdy uporam się z problemem wychodzę do ludzi, wesoła, roześmiana, i ciągle słyszę: "Ta to nigdy nie ma problemów!"...

Kay

Ja jestem sama. Z wyboru i z konieczności. Niby mam przyjaciół, ale coś się psuje. Zaprzeczam sama sobie.
Kiedy mam problem zachowuje się podobnie, jak Ty. Uważam, że przyznanie się do problemu jest oznaką słabości, a ja nie jestem słaba. Nie chce być słaba. Nie afiszuje się ze swoimi problemami, żeby każdy mi współczuł. Zaszywam się we własnych czterech ścianach i czekam. Dobre porównanie - niczym zranione zwierze.

Kitka... · Gość

Hmm... też tak mam. Nikt o mnie nie wie wszystkiego. Niby przebojowa a jednak tak nieznana. Jeśli mam problem, nie poszukuję od razu wsparcia. Jeśli jednak już jestem na skraju załamania nerwowego, idę po poradę do Kay... która dla mnie jest jedyną prawdziwą przyjaciółką...

Dagi

Wiecie co? Myślę, że ma tak każdy człowiek na ziemi. Bez wyjątku.
Tylko, że niektórzy chętniej lub mniej chętniej dzielą się problemami.

Czy nie chcę o tym mówić, bo to oznaka słabości? Nie, u mnie jest wręcz przeciwnie. Jestem słaba, i już. Albo inaczej: jestem słaba, gdy jestem sama. Czuję się beznadziejnie...

Ale zgodzę się z tym, że nie mówię o swoich problemach, ponieważ nie chcę słyszeć współczucia innych. To smuci. Denerwuje. Drażni. Cholernie drażni.